LOGOWANIE
KWALIFIKACJA INF4 - CZERWIEC 2025 - ROZWIĄZANIE ZADANIA NR 2
KOD ARKUSZA: INF.04-02-25.06-SG
Podziel się arkuszem z innymi i udostępnij go na Facebooku:
SKRÓCONA TREŚĆ ROZWIĄZANIA:
Rezultat 1: Implementacja, kompilacja, uruchomienie programu
Uwaga: kryteria należy odnieść do aplikacji konsolowej, jeżeli ta nie istnieje, kryteria zastosować do aplikacji desktopowej. Kryteria dotyczą wyłącznie samodzielnie napisanego kodu.
Wystarczy, że sprawdzaną cechę zastosowano dla większości przypadków w kodzie (90%)
R.1.1 Kod źródłowy zapisany w sposób czytelny: instrukcje w osobnych liniach, stosowane spacje pomiędzy operatorami, konsekwentnie stosowana wybrana konwencja dla nawiasów klamrowych instrukcji blokowej
R.1.2 Kod zapisany z wcięciami dla zagnieżdżeń bloków
R.1.3 Użyte polskie lub angielskie nazewnictwo metod / funkcji. Nazewnictwo jest znaczące
R.1.4 Użyte polskie lub angielskie nazewnictwo pól lub zmiennych. Nazewnictwo jest znaczące. Wyjątkami od reguły są zmienne bufor, tmp, iteratory pętli. Kryterium nie jest spełnione tylko wtedy, gdy zmienne nie istnieją lub ich nazwy nic nie znaczą, np. x, tab, tablica, foo,
kolekcja
R.1.5 Zastosowane typy pasują do problemu, np. int, string
R.1.6 Podjęta próba uruchomienia kodu, co jest udokumentowane zrzutem przedstawiającym uruchomiony program lub jego kompilację
R.1.7 Program podejmuje zrozumiałą komunikację z użytkownikiem: komunikaty są znaczące,
np. "Podaj tekst", "Podaj klucz"
R.2
Rezultat 2: Aplikacja konsolowa
Uwaga: kryteria 2.1 * 2.7 należy sprawdzić w pliku z kodem źródłowym programu, sprawdzane elementy muszą być zapisane zgodnie ze składnią.
Gdy aplikacja nie uruchamia się, a zdający zapisał zrzuty ekranu z uruchomienia aplikacji należy sprawdzić powód braku kompilacji. Jeśli występują błędy w plikach źródłowych zdającego kryteria 2.8 i 2.9 nie są spełnione. Jeżeli błędy występują w innych plikach
ocenić na podstawie kodu i zrzutu ekranu.
W przypadku języka Python argument self nie jest wliczany do liczby parametrów oraz deklaracja pól w konstruktorze przez self. np. self.pole
R.2.1 Algorytm (nie musi być poprawny) jest zaimplementowany w funkcji lub metodzie zwracającej wartość typu napisowego
R.2.2 Metoda/funkcja przyjmuje dwa parametry wejściowe typu napisowego i całkowitego, wartości tych parametrów zostały wczytane z klawiatury. Dopuszcza się w podejściu obiektowym metodę bezparametrową, jeśli tekst jawny i klucz są polami klasy
R.2.3 Metoda/funkcja zawiera pętlę działającą na wszystkich literach tekstu jawnego (wejściowego)
R.2.4 Gdy klucz = 0, tekst nie jest zmieniany. Znak spacji nie jest szyfrowany
R.2.5 Algorytm dla każdej litery tekstu wejściowego przesuwa ją o wartość klucza
R.2.6 Algorytm przy przesunięciu poza ostatnią/pierwszą literę alfabetu powoduje zawijanie (powrót do jego początku/końca). Metoda dowolna, np. warunki, modulo, lub inne
R.2.7 Szyfr działa poprawnie dla klucza większego od długości alfabetu (np. klucz = klucz % 26 lub inna metoda)
R.2.8 Program uruchamia się w konsoli, co jest udokumentowane zrzutem ekranu
R.2.9 Po wprowadzeniu tekstu jawnego i wartości klucza w konsoli jest wyświetlany zaszyfrowany tekst (na zrzucie i obowiązkowo w kodzie)
R.3
........
........
